...πως σε λένε Στέλλα
και νόμιζα πως αυτός ο ουρανός είναι πάντα κενός αλλά κι αρκετός από μόνος του
-ποτέ έναστρος, ποτέ να μην μπορούμε να κοιτάμε σ' αυτόν άστρα
ξαπλωμένοι σε λιβάδια κι ακρογιαλιές
με τα ρούχα που κυλισθήκαμε στο γρασίδι
"πλυμένα" απ' την υγρασία...
...και μετά ξέχασα πως σε λένε Ουρανία:
είχα επικεντρωθεί εκεί, στ' αστέρια
-σε κάθε ένα τους ξεχωριστά, με την προσοχή που αξίζει στην διαφορετική ομοιότητά τους,
την ξέρεις και την ξέρω-
δεν έβλεπα την απεραντοσύνη του δικού σου ουρανού,
που "έκλεινε" μέσα της όλ' αυτά τ' αστέρια...
...Θα θυμηθώ πως έχεις δυο ονόματα,
που λέγονται κατά περίσταση,
αλλά δεν κάνει το ένα δίχως το άλλο...
