Λίγο παρά πολύ...

Γίνεται το πιο υπερρεαλιστικό μήνυμα να 'ναι ταυτοχρόνως και το πιο βαθιά αληθινό που έλαβες;!

Μπορείς να οικειοποιηθείς αυτό που δεν προοριζόταν για 'σένα 

και να το αντιμετωπίσεις, ίσως, καλύτερα κι απ' ότι αν ήταν;

Αν αυτό είναι που σου ανοίγει τα μάτια, που πριν λίγο έκλεισαν για ύπνο, ας είναι...

Το κλάμα στην άλλη άκρη της γραμμής είναι αυτό που έχεις μέσα σου και δεν πρόλαβες να κάνεις

-ακόμα... Συγγνώμη.

Και στο τέλος, το πνιγμένο στο κλάμα γέλιο -αυτό των ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα-

αυτών που βλέπουν από ψηλά ενώ ήταν πάντα χαμηλά...

Και τούμπαλιν -ξανά και ξανά...

Πόσο είναι το λίγο και το πολύ και ποιά ζυγαριά το μετράει;

Αυτόν τον κόσμο μην τον φοβάσαι

-όσο συνεχίζει να γυρίζει με και χωρίς εσένα-

να μην πάψεις να ρωτάς...

Η απάντηση που δεν πήρες είναι αυτή που έδωσες -και σε εξυψώνει.

της Μ.

"ο απόστολος..."

Εσύ με το κοινό όνομα επέλεξες να δεις το απόκοσμο

-σε διάλεξε κι αυτό να σου δείξει το πιο κρύο πρόσωπό του για μάνα...

"ο απόστολος ανήκει..."

Εσένα με την γυναικεία καμπυλότητα,

μέσα στο "ανδροπρεπές" ανάστημα,

να στολίζεται απ' τα ριχτά σου μαλλιά

και τα σκαμμένα ζυγωματικά σε κάθε έκφραση του σιδερένιου σου βλέμματος...

"...ανήκει στους μεγάλους..."

Δεν κομπιάζεις ούτε όταν το κάνεις

-εσύ επιλέγεις το διάλειμμά σου, την αποχή που σε δυναμώνει.

Βαδίζεις αγέρωχα -δεν στέκεσαι στον καθρέφτη,

η αύρα σου τον διαπερνά: ξέρεις τί είσαι και "φτιάχνεις" τα μαλλιά σου μ' ένα τίναγμα!

"...στους μεγάλους της..."

Κι εγώ άλλαξα θέση στο γραφείο μου

-είναι μπροστά στον καθρέφτη πλέον για να με βλέπω που σε κοιτάζω...

"...της φιλολογίας"

Ναι, αυτής της τόσο ακαθόριστης -ποιάς άλλης θα μπορούσε;!