Λίγο παρά πολύ...

Γίνεται το πιο υπερρεαλιστικό μήνυμα να 'ναι ταυτοχρόνως και το πιο βαθιά αληθινό που έλαβες;!

Μπορείς να οικειοποιηθείς αυτό που δεν προοριζόταν για 'σένα 

και να το αντιμετωπίσεις, ίσως, καλύτερα κι απ' ότι αν ήταν;

Αν αυτό είναι που σου ανοίγει τα μάτια, που πριν λίγο έκλεισαν για ύπνο, ας είναι...

Το κλάμα στην άλλη άκρη της γραμμής είναι αυτό που έχεις μέσα σου και δεν πρόλαβες να κάνεις

-ακόμα... Συγγνώμη.

Και στο τέλος, το πνιγμένο στο κλάμα γέλιο -αυτό των ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα-

αυτών που βλέπουν από ψηλά ενώ ήταν πάντα χαμηλά...

Και τούμπαλιν -ξανά και ξανά...

Πόσο είναι το λίγο και το πολύ και ποιά ζυγαριά το μετράει;

Αυτόν τον κόσμο μην τον φοβάσαι

-όσο συνεχίζει να γυρίζει με και χωρίς εσένα-

να μην πάψεις να ρωτάς...

Η απάντηση που δεν πήρες είναι αυτή που έδωσες -και σε εξυψώνει.

της Μ.

"ο απόστολος..."

Εσύ με το κοινό όνομα επέλεξες να δεις το απόκοσμο

-σε διάλεξε κι αυτό να σου δείξει το πιο κρύο πρόσωπό του για μάνα...

"ο απόστολος ανήκει..."

Εσένα με την γυναικεία καμπυλότητα,

μέσα στο "ανδροπρεπές" ανάστημα,

να στολίζεται απ' τα ριχτά σου μαλλιά

και τα σκαμμένα ζυγωματικά σε κάθε έκφραση του σιδερένιου σου βλέμματος...

"...ανήκει στους μεγάλους..."

Δεν κομπιάζεις ούτε όταν το κάνεις

-εσύ επιλέγεις το διάλειμμά σου, την αποχή που σε δυναμώνει.

Βαδίζεις αγέρωχα -δεν στέκεσαι στον καθρέφτη,

η αύρα σου τον διαπερνά: ξέρεις τί είσαι και "φτιάχνεις" τα μαλλιά σου μ' ένα τίναγμα!

"...στους μεγάλους της..."

Κι εγώ άλλαξα θέση στο γραφείο μου

-είναι μπροστά στον καθρέφτη πλέον για να με βλέπω που σε κοιτάζω...

"...της φιλολογίας"

Ναι, αυτής της τόσο ακαθόριστης -ποιάς άλλης θα μπορούσε;!

Όχι ...9 -6!

Ο "πολύ καλός επαγγελματίας" -αυτός ο βλάκας, το δίχως άλλο...

Εξαίρεται ανεξόδως καθισμένος στην άβολη καρέκλα της πλευράς του γραφείου που δεν αποφασίζει

-ακόμα κι όταν την αφήνουν να φαντασιώνεται πως το κάνει...

Συνομιλεί για όλα, εκτός απ' αυτά που πραγματικά θέλει...

"Αφεντικό, θα έδινες ευχή στην κόρη σου για κάποιον σαν εμένα;!"

Έστειλες το αίτημά σου να γίνεις κάποιος άλλος μένοντας ο ίδιος -έμεινες, έγινες...

"Και τώρα πού θα δουλεύεις;"

το παιδικό ερώτημα ζωγραφισμένο στα μάτια και στα χείλη όλων (;)

"Πώς είναι έτσι τα χέρια σου; Επιτρέπεται να δείχνουν τόσο ωραία, χωρίς αλυσίδες;

Γίνεται να βαδίζεις χωρίς τον ήχο τους σε κάθε βήμα;

-μα ...θα τρέξεις, μπορείς να φύγεις!" δεν λένε...

"Πώς είναι να 'σαι μέσα σε κλουβί

και να μην βλέπεις πως έξω σε περιμένουν ο ήλιος κι ο άνεμος για παρέα;"

απαντά αφοπλιστικά το μειδίαμά σου...

Κι εσύ στο λίκνο σου -να μην ξέρω τί ονειρεύεσαι με κλειστά κι ανοιχτά μάτια-

ας είναι, αρκεί που το κάνεις!

Σε είπα, μέσα στην αφέλειά μου, εννιά αλλά δεν άφηνες το χέρι σου κάτω

-ήθελες να 'σαι έξι, με το χέρι αγωνιστικά προτεταμένο...

Ήθελα να γεννηθείς ελεύθερη -να βλέπεις κι εμένα το ίδιο.

Μετά την πόλη του ποτέ

Στην πόλη του μετά δεν είσαι ποτέ αρκετά μεγάλος -ποτέ αρκετά έτοιμος-
πώς περιμένεις να βρεθείς αρκετά κοντά;!

Κι έτσι αναμένεις τον χρόνο που κυλάει αδυσώπητα ...αργά και θα σε βοηθήσει να τοποθετήσεις τον προηγούμενο δίνοντάς σου μια γεύση από τον επόμενο...
Στην πόλη του μετά την ασκόπως ακατάσχετη πολυλογία διακόπτουν βίαια τα αμέτρητα αποσιωπητικά
-σάμπως τελείωσε ο χρόνος για να μην προλαβαίνουν να ειπωθούν;...

Ο ήλιος δύει στην πόλη του μετά.

Στην πόλη του ποτέ τα όμορφα κορίτσια αλλάζουν πρόσχαρα πεζοδρόμιο για να μην συναντηθούν
-όχι πάντα αποστρέφοντας βλέμματα και μόνο...
Στην πόλη του ποτέ βλέπεις ζευγάρια ματιών καρφωμένα πάνω σας
-ματιές που δεν υπήρξαν ποτέ, δεν θα υπάρξουν και δεν θα σας αφήσουν να υπάρξετε...
Στην πόλη του ποτέ γυρίζεις να βρεις τον φίλο που άφησες χαιρετώντας βιαστικά και σε περιμένει
...το ποτήρι του άδειο, μόνο του...
Στην πόλη του ποτέ κρεμάς τον χάρτη που πήρες για να θυμάσαι πού ταξίδεψε το μυαλό μόνο...

Στην πόλη του ποτέ αλλάζεις κάτι και γίνεται για πάντα.