Ο "πολύ καλός επαγγελματίας" -αυτός ο βλάκας, το δίχως άλλο...
Εξαίρεται ανεξόδως καθισμένος στην άβολη καρέκλα της πλευράς του γραφείου που δεν αποφασίζει
-ακόμα κι όταν την αφήνουν να φαντασιώνεται πως το κάνει...
Συνομιλεί για όλα, εκτός απ' αυτά που πραγματικά θέλει...
"Αφεντικό, θα έδινες ευχή στην κόρη σου για κάποιον σαν εμένα;!"
Έστειλες το αίτημά σου να γίνεις κάποιος άλλος μένοντας ο ίδιος -έμεινες, έγινες...
"Και τώρα πού θα δουλεύεις;"
το παιδικό ερώτημα ζωγραφισμένο στα μάτια και στα χείλη όλων (;)
"Πώς είναι έτσι τα χέρια σου; Επιτρέπεται να δείχνουν τόσο ωραία, χωρίς αλυσίδες;
Γίνεται να βαδίζεις χωρίς τον ήχο τους σε κάθε βήμα;
-μα ...θα τρέξεις, μπορείς να φύγεις!" δεν λένε...
"Πώς είναι να 'σαι μέσα σε κλουβί
και να μην βλέπεις πως έξω σε περιμένουν ο ήλιος κι ο άνεμος για παρέα;"
απαντά αφοπλιστικά το μειδίαμά σου...
Κι εσύ στο λίκνο σου -να μην ξέρω τί ονειρεύεσαι με κλειστά κι ανοιχτά μάτια-
ας είναι, αρκεί που το κάνεις!
Σε είπα, μέσα στην αφέλειά μου, εννιά αλλά δεν άφηνες το χέρι σου κάτω
-ήθελες να 'σαι έξι, με το χέρι αγωνιστικά προτεταμένο...
Ήθελα να γεννηθείς ελεύθερη -να βλέπεις κι εμένα το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου