Κενή θέση

Χριστούγεννα -η γιορτή του καταναγκασμού... Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια -πρέπει να χαρείς!...

Και τώρα, που η επίπλαστη χαρά ήταν χτισμένη σε ασφυκτικά γεμάτα από διακοσμητικά τραπεζάκια, πάνω σε ξεχειλισμένα ράφια, σε τοίχους που δύσκολα διακρίνεις το χρώμα τους, σε τραπέζια με φαγητά που πάντα θα περισσεύουν;!

Τώρα, που οι τρεις μάγοι έμειναν ά(ν)εργοι;... Κι αλίμονο, ήθελαν να κρατάνε κάτι ακριβό -αυτό ήταν το "καλό"!

Τώρα, "άδειες" μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Και σε κάθε διπλό κάθισμα πιασμένο το εξωτερικό -αυτό της πλευράς του διαδρόμου...

"Όχι, μην περάσεις -μια χαρά είμαι και μόνος μου" να (μην) δηλώνει σε κάθε επίδοξο καθήμενο...

Πόσοι έπαψαν να παρατηρούν την διαδρομή -πόσοι να φαντάζονται μία νέα;...

Δεν είμαστε έτοιμοι για το καινούριο, το διαφορετικό -καλύτερα: ήμασταν ποτέ;!

"Κάποτε δεν ήταν έτσι -ήταν καλύτερα!" αποκηρύσσουν πάντα οι κατ' είδος νοσταλγοί...

Ναι, αυτοί που "βλέπουν" πάντα το μπροστά ...πίσω -αυτοί που ψάχνουν να βρουν σε αυτό τον εαυτό τους που ξέχασαν κάπου εκεί...

Πνιγηρή ατμόσφαιρα.

Κι εσύ να θες να ξαναφάς επειδή πείνασες -όχι από συνήθεια, χάριν συντήρησης...

Για να μάθεις, όμως, πρέπει να ξεχάσεις -για να "γραφτείς", πρέπει να "σβηστείς"!...

Ζητείται ανατροπή κι αυτό μπορεί να σημαίνει να μην "γεννηθεί" ο ...μεσσίας ή να μην "αναστηθεί"...

Γι' αυτούς...

Γράφω γι' αυτούς  που δεν στρίβουν το τσιγάρο τους πυκνό…

Γι' αυτούς που δεν αποχαιρετούν παρά μόνο σκέφτονται πώς να χαιρετήσουν εκ νέου...

Γι' αυτούς που εύχονται "καλό καλοκαίρι" στο τέλος του -και γι' αυτούς που χαμογελούν αμήχανα και κάνουν να σ' αγγίξουν αλλά έχεις φύγει -τί κι αν έφυγες;! Θα πιαστείς...

Γράφω γι' αυτούς που περιμένουν άδολα, χωρίς να τους δείχνεις -έστω- ότι είσαι εκεί, κι όμως θα σε καρτερούν ξανά…

Γράφω, δηλαδή, για εκείνους τους άλλους κι όχι γι' αυτούς εδώ...

Δεν θα 'ρθει

Έζησες μία ζωή με πάθος περιμένοντάς -την;!...
Βλέποντας μπροστά και ψηλά και ζώντας γι' αυτή την στιγμή που θα την έσφιγγες στην αγκαλιά σου, που θα ήταν δική σου -εσύ που δεν λάτρεψες τους κτητικούς, που ό,τι δεν μπορείς να αποχωριστείς μέσα σε λίγες στιγμές νιώθεις να σε τραβάει πίσω…
Κι όμως ζούσες γι' αυτή την εξαίρεση που δεν θα επιβεβαίωνε τον κανόνα παρά θα τον καταργούσε…
Ήσουν έτοιμος να ξαποστάσεις το βλέμμα σου για λίγες στιγμές στο δικό της -ήθελες να 'σαι έτοιμος να το κουράζεις μόνο για χάρη της…

Και αυτό από πότε και πώς και για ποιόν;…
Ήταν εκείνες οι αδιάφορες (;) ματιές της, τα χαμόγελά της και τα νεύματα υπόσχεση κι ανεκπλήρωτη (;) επιθυμία: υπομονή…
Και την έκανες σε κάθε ευκαιριακή άλλη -ήσουν ολότελα δικός της μόνο από την υπόσχεση που δεν την ψέλλισε ποτέ…
Ακόμα θα περίμενες -μην το κρύβεις- αλλά σήμερα είναι μία άλλη μέρα: είναι μεθαύριο -ούτε καν αύριο…
Δεν περιμένεις άλλο: το ρολόι μετράει και μετράει σωστά -τι κι αν αρνήθηκες να το φορέσεις όταν δεν μπορούσες να έχεις το "δικό σου";!...

Πώς & γιατί

Ψάχνει καιρό να εκφραστεί τούτη η τάση για δημιουργία -όχι όμως με μία επίφαση αυτής, δεν αρκεί...

Έμεινε κάτι που να μην έχει ειπωθεί; Αυτό ήταν το ερώτημα... Κι όμως, έμεινε: αυτό που δεν έχει γίνει!

A posteriori, λοιπόν, για να είμαστε περισσότερο "εμπειριστές" -και θα γεμίσουμε το άγραφο χαρτί...

Για να εκφράσουμε τις σκέψεις μας και να τις δοκιμάσουμε -αυτός να είναι πάντα ο σκοπός: η πράξη.

Κι ας μην έρχεται η ώρα πλήρωσής του -ποιός μπορεί να προσεγγίσει την τελειότητα;!

Αυτή η ακατάσχετη έκθεση λεκτικών ακροβασιών δεν είναι νεογέννητη, παρά απόρροια μίας μακροχρόνιας διατριβής με καθετί που φαινόταν λυμένο ή που -κατ' άλλους- δεν επιδέχονταν λύσης...

Κάποιοι, μέχρι τούδε συνοδοιπόροι, θα βρούνε σκέψεις εκπεφρασμένες, βλέμματα που συναντήθηκαν κι άλλα που έμειναν αναπάντητα -για πόσο ακόμα;!- είναι και δικό τους καταφύγιο αυτός ο ιστότοπος.

Το τέλος της ημέρας μας βρίσκει γύρω απ' τη φωτιά με τα χέρια προτεταμένα σε αυτή...

Εν αρχή ην η μάζωξη λοιπόν...