Άχρονος

"Αν το αφήσετε, θα σας αφήσει!" -με άφησε...

Μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος -πόσο ακριβώς πάει από ...πότε;

Ένα πετάρισμα των βλεφάρων θα 'ταν!

Σαν ψέμα...

Κι η πιο επώδυνη κούραση -αυτή του ...ξεκούραστου!

Πώς να κοιμηθείς· πώς να θέλεις να ξυπνήσεις;!

Ατάκτως ερριμένα λόγια -ευτυχώς δικά σου- αυτό διάλεξες!...

"Πες ένα νέο, ένα ψέμα -έστω!"

Κι ώρες περιπλάνησης εντός κι εκτός -πολλές φορές θα τρεμόπαιξαν αυτά τα βλέφαρα!...

Και κάθε δειλινό επιστροφής, με τον ήλιο να επιχειρεί να σε τυφλώσει τελευταία φορά

-μέχρι την επόμενη- αντανακλώντας στον ορίζοντα.

"Μπορείς να πας πιο πίσω; Θέλω να βλέπω λίγο έξω απ' το παράθυρό μου."

Χαιρετισμός όλο χαμόγελο πίσω απ' το μισόκλειστο παράθυρο...

Από το ροζιασμένο χέρι -το ίδιο με εκείνο που κρατούσες στα πρώτα σου βήματα για να διασχίσεις τον δρόμο;...

Και το δέρμα της σαν εκείνο του χαρτιού που ξεπατίκωνες τους χάρτες

-για να προλάβεις να πας ταξίδια που δεν πήγες- παντού!

Κι εκεί στην ουρά -την ανθρώπινη σπασμένη αλυσίδα- άλλη μια μέρα χαμένη πριν καν φτάσεις να τ' ακούσεις:

"Θα ξανάρθεις και τον άλλο μήνα -τελευταία φορά."

Ψέμα!

Jonathan -was this your real name?...

Ξανά εδώ -ίσως να γίνει και αυτό ...συνήθεια!

Πάλι στο "παιχνίδι των λέξεων" -στο δικό τους παιχνίδι που καιροσκοπικά, ενίοτε φαντάζοντας και ευθυνόφοβος, οικειοποιούμαι…

Και στο τέλος κάθε πρότασης αυτές οι τρεις -κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη αλλά και κάθε μία χωριστά- να θέλουν να δηλώσουν τόσα περισσότερα… Μα συνέχεια;!

Παγιδευμένος σε όλα αυτά που θέλω και δεν μπορώ, σε εκείνα που μπορώ και δεν θέλω…

Ένα αέναο παιχνίδι με μία και μόνη ελπίδα: να μην γίνει και ατέρμονο…

Ο χρόνος κυλάει κι εγώ μέσα του με τη σκέψη μου στο πώς θα αφήσω το στίγμα μου

-πριν περάσει το ωράριο της δουλειάς, πριν πέσει το φως της μέρας, πριν κλείσει το τηλέφωνο...

Και αυτές οι τελευταίες αράδες του βιογραφικού με τα "προσωπικά ενδιαφέροντα" να μην έχουν σβηστεί ακόμα -τι γυρεύουν ακόμα εκεί; Για να θυμίζουν;…

Καλύτερα ας πάψουν…

Ως μέσο εξύψωσης ή διαφοροποίησης είναι ακόμα εκεί -φύσει, όχι όμως και θέσει…

Και αυτά τα δύο σε κάθε καλό συνδυασμό είναι άρρηκτα

-για πόσο το ένα θα στηρίζει αυτό το "κάτι" χωρίς το άλλο;…

Με στενοχωρεί η αφαίμαξη του εαυτού μου ή -έστω- αυτή η νέα μετάλλαξή του…

Έπαψα να είμαι άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων;

Πιο αιχμηρά: ήμουν ποτέ;…

Ερωτήματα επί ερωτημάτων στο μυαλό μου και το βλέμμα ενίοτε να πέφτει…

Είχα πει να μην το ρίξω από εκεί ψηλά και μακριά -και το πηγούνι παράλληλο με το έδαφος…
Ανάλωση, ζύμωση με την καθημερινότητα και οι επιθυμίες εκεί -να επιμένουν, να σε καταθλίβουν…

Και πάντα μακριά -ως άλλοι ιδανικοί στόχοι, να μπορείς να τους βλέπεις αλλά όχι και να τους αγγίζεις…

Ας ήταν προσηνείς -για πόσο όμως; Κινδυνεύουν να μην τις αφήσω ελεύθερες ξανά…

Στ' αλήθεια, ξέρω πως θα έρθουν τελικά ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να πιστεύει;…
Το κατάφερα και με εμένα αυτό;

Ένας πωλητής του εαυτού μου -αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό;…

Ναι, όπως τότε -θυμάσαι ακόμα… Από εκεί ήρθες εδώ -κι εσύ δεν ξεχνάς…

Ή μήπως πήγες να ξεφύγεις; Να τρυπώσεις πάλι -να τους ξεγελάσεις;

Αυτή τη φορά είσαι -ίσως περισσότερο από ποτέ- αντιμέτωπος με τον εαυτό σου…

Ή μάλλον με την καθοριστικότερη έκβαση του παρά ποτέ…