Άχρονος

"Αν το αφήσετε, θα σας αφήσει!" -με άφησε...

Μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος -πόσο ακριβώς πάει από ...πότε;

Ένα πετάρισμα των βλεφάρων θα 'ταν!

Σαν ψέμα...

Κι η πιο επώδυνη κούραση -αυτή του ...ξεκούραστου!

Πώς να κοιμηθείς· πώς να θέλεις να ξυπνήσεις;!

Ατάκτως ερριμένα λόγια -ευτυχώς δικά σου- αυτό διάλεξες!...

"Πες ένα νέο, ένα ψέμα -έστω!"

Κι ώρες περιπλάνησης εντός κι εκτός -πολλές φορές θα τρεμόπαιξαν αυτά τα βλέφαρα!...

Και κάθε δειλινό επιστροφής, με τον ήλιο να επιχειρεί να σε τυφλώσει τελευταία φορά

-μέχρι την επόμενη- αντανακλώντας στον ορίζοντα.

"Μπορείς να πας πιο πίσω; Θέλω να βλέπω λίγο έξω απ' το παράθυρό μου."

Χαιρετισμός όλο χαμόγελο πίσω απ' το μισόκλειστο παράθυρο...

Από το ροζιασμένο χέρι -το ίδιο με εκείνο που κρατούσες στα πρώτα σου βήματα για να διασχίσεις τον δρόμο;...

Και το δέρμα της σαν εκείνο του χαρτιού που ξεπατίκωνες τους χάρτες

-για να προλάβεις να πας ταξίδια που δεν πήγες- παντού!

Κι εκεί στην ουρά -την ανθρώπινη σπασμένη αλυσίδα- άλλη μια μέρα χαμένη πριν καν φτάσεις να τ' ακούσεις:

"Θα ξανάρθεις και τον άλλο μήνα -τελευταία φορά."

Ψέμα!