Ξεγλιστρώντας...

Κενό χαρτί μπροστά σου -ξανά...

Πάει καιρός -διάβασες (;) όλα τα "γραμμένα"...

Διάβασες -κοίταξες, δεν μελέτησες;!

Και το χέρι -σώμα που αφήνεται καταμεσής του πελάγους- μόνο του γλιστρά...

Φευγαλέες γραμμές, χαρακιές προοπτικής -τίποτα δεν είναι τυχαίο μέσα στην ...τύχη του!

Κι αρχίζει ξανά εκείνη η εξομολόγηση -που προηγήθηκε κι αυτής εδώ ακόμα...

Και γυρίζεις πίσω -πειραματίζεσαι με τα χρώματα και τα σχήματα:

στις μυρωδιές του τραπεζιού μιας σκοτεινής "αστικής" κουζίνας,

με λαδόκολλες στο κενό τραπέζι της ταβέρνας,

δίπλα στους ραγισμένους τοίχους του πέτρινου σπιτιού στην πλατεία του χωριού...

Τα πρόσωπα είναι απότομα -ό,τι πρόλαβες να "ξεπατικώσεις" απ' την μορφή τους,

πριν αποστρέψεις το βλέμμα σου...

Οι λεπτομέρειές τους μόνο δυνητικές -αυτές που θα ήθελες...

Τελικά δεν ξέχασες -πώς θα μπορούσες;!...

Δεν νιώθω μόνος -τώρα ξέρω- είμαι...