Με σπασμένα τα "φρένα"...

Ποιο τέλος;! Αυτό δεν είναι το τέλος

-είναι απλά άλλο ένα: και η αρχή του δρόμου προς ένα ακόμη!

Ετοιμάζεσαι να βγεις στον λάκκο των λεόντων

κι εκεί -θυμάσαι- δεν υπάρχει διαφυγή:

θα χιμήξεις σ' εν' απ' αυτά,

που μέχρι χθες φάνταζαν (;) απόμακρα -πιο άγρια...

Το "σύστημα" μοιάζει να ξέρει πότε να σου πετάξει ένα κόκκαλο

-κι ενίοτε να μην το κάνει καν,

απλά να προσποιηθεί τόσο ώστε ν' αρχίσεις να ξερογλείφεσαι.

Δυο χρόνια παρά κάτι τώρα "νεκρός"

και τώρα θες να "ζήσεις" ξανά

-με μια διαφορά:

αυτός που έχει ήδη, δεν φοβάται μήπως "πεθάνει"...

Βροχηδόν

Τα "πατήματα" της βροχής στα τσίγκινα παραπήγματα γίνονται το μελωδικό σου ξυπνητήρι...

Κατεβαίνεις για να προλάβεις να βραχείς

και κάθε στάλα της σε ξεπλένει

σμιλεύοντας αυτό το άλλο που εφεξής θα είσαι...

Οι βρεγμένες μύτες των παπουτσιών σου βιάζονται να προσπεράσουν

τους περαστικούς που δεν "επιστρέφουν" γρήγορα

-δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, πρέπει να φτάσεις εκεί που ήσουν, να θυμηθείς...

Ανεβαίνεις στο άδειο σπίτι

-ως και τα στοιχεία της φύσης σε καλωσορίζουν: βρέχει ακόμα...

Βγαίνεις στο μπαλκόνι και καρφώνεται το βλέμμα σου -εικόνα απ' το μέλλον:

Δυο ομπρέλες κινούνται παράλληλα

κι εκεί στη γωνία

κοντοστέκονται και φιλιούνται...

Ζήσε ξανά για το μετά -για την βροχή που τελειώνει- τελείωσε!

Το βλέμμα σου, πίσω απ' τα γυαλιά ηλίου, διάτρητο απ' το φως...

Τί κρίμα -μόλις έφυγες!

Καμιά φορά χρειάζεται να πάρεις τον πιο μακρύ δρόμο για να μάθεις

-καν' το αγόγγυστα!