Με σπασμένα τα "φρένα"...

Ποιο τέλος;! Αυτό δεν είναι το τέλος

-είναι απλά άλλο ένα: και η αρχή του δρόμου προς ένα ακόμη!

Ετοιμάζεσαι να βγεις στον λάκκο των λεόντων

κι εκεί -θυμάσαι- δεν υπάρχει διαφυγή:

θα χιμήξεις σ' εν' απ' αυτά,

που μέχρι χθες φάνταζαν (;) απόμακρα -πιο άγρια...

Το "σύστημα" μοιάζει να ξέρει πότε να σου πετάξει ένα κόκκαλο

-κι ενίοτε να μην το κάνει καν,

απλά να προσποιηθεί τόσο ώστε ν' αρχίσεις να ξερογλείφεσαι.

Δυο χρόνια παρά κάτι τώρα "νεκρός"

και τώρα θες να "ζήσεις" ξανά

-με μια διαφορά:

αυτός που έχει ήδη, δεν φοβάται μήπως "πεθάνει"...