Όχι ...9 -6!

Ο "πολύ καλός επαγγελματίας" -αυτός ο βλάκας, το δίχως άλλο...

Εξαίρεται ανεξόδως καθισμένος στην άβολη καρέκλα της πλευράς του γραφείου που δεν αποφασίζει

-ακόμα κι όταν την αφήνουν να φαντασιώνεται πως το κάνει...

Συνομιλεί για όλα, εκτός απ' αυτά που πραγματικά θέλει...

"Αφεντικό, θα έδινες ευχή στην κόρη σου για κάποιον σαν εμένα;!"

Έστειλες το αίτημά σου να γίνεις κάποιος άλλος μένοντας ο ίδιος -έμεινες, έγινες...

"Και τώρα πού θα δουλεύεις;"

το παιδικό ερώτημα ζωγραφισμένο στα μάτια και στα χείλη όλων (;)

"Πώς είναι έτσι τα χέρια σου; Επιτρέπεται να δείχνουν τόσο ωραία, χωρίς αλυσίδες;

Γίνεται να βαδίζεις χωρίς τον ήχο τους σε κάθε βήμα;

-μα ...θα τρέξεις, μπορείς να φύγεις!" δεν λένε...

"Πώς είναι να 'σαι μέσα σε κλουβί

και να μην βλέπεις πως έξω σε περιμένουν ο ήλιος κι ο άνεμος για παρέα;"

απαντά αφοπλιστικά το μειδίαμά σου...

Κι εσύ στο λίκνο σου -να μην ξέρω τί ονειρεύεσαι με κλειστά κι ανοιχτά μάτια-

ας είναι, αρκεί που το κάνεις!

Σε είπα, μέσα στην αφέλειά μου, εννιά αλλά δεν άφηνες το χέρι σου κάτω

-ήθελες να 'σαι έξι, με το χέρι αγωνιστικά προτεταμένο...

Ήθελα να γεννηθείς ελεύθερη -να βλέπεις κι εμένα το ίδιο.

Μετά την πόλη του ποτέ

Στην πόλη του μετά δεν είσαι ποτέ αρκετά μεγάλος -ποτέ αρκετά έτοιμος-
πώς περιμένεις να βρεθείς αρκετά κοντά;!

Κι έτσι αναμένεις τον χρόνο που κυλάει αδυσώπητα ...αργά και θα σε βοηθήσει να τοποθετήσεις τον προηγούμενο δίνοντάς σου μια γεύση από τον επόμενο...
Στην πόλη του μετά την ασκόπως ακατάσχετη πολυλογία διακόπτουν βίαια τα αμέτρητα αποσιωπητικά
-σάμπως τελείωσε ο χρόνος για να μην προλαβαίνουν να ειπωθούν;...

Ο ήλιος δύει στην πόλη του μετά.

Στην πόλη του ποτέ τα όμορφα κορίτσια αλλάζουν πρόσχαρα πεζοδρόμιο για να μην συναντηθούν
-όχι πάντα αποστρέφοντας βλέμματα και μόνο...
Στην πόλη του ποτέ βλέπεις ζευγάρια ματιών καρφωμένα πάνω σας
-ματιές που δεν υπήρξαν ποτέ, δεν θα υπάρξουν και δεν θα σας αφήσουν να υπάρξετε...
Στην πόλη του ποτέ γυρίζεις να βρεις τον φίλο που άφησες χαιρετώντας βιαστικά και σε περιμένει
...το ποτήρι του άδειο, μόνο του...
Στην πόλη του ποτέ κρεμάς τον χάρτη που πήρες για να θυμάσαι πού ταξίδεψε το μυαλό μόνο...

Στην πόλη του ποτέ αλλάζεις κάτι και γίνεται για πάντα.

Τα τόσα ίδια μάτια...

Βιάστηκες να τρέξεις -να παίξεις την ταινία μπροστά...

Χα! Πόσες φορές γελάστηκες απ' αυτό;!

Πόσες "ταινίες" άλλων έκοψες βίαια πετώντας το φιλμ -κι ας σε είχαν πρωταγωνιστή;...

Ξαφνικά τα βλέμματα σηκώνονται...

Σε πρόδωσε η καύτρα του τσιγάρου σου

- τρεμάμενος "φάρος" μες στο σκοτάδι!

Το βλέμμα σου απογυμνωμένο

-κατεβάζεις την κάμερα,

σταματάς να φιλμάρεις...

Το "τρένο" ξεκίνησε -τί θα κάνεις;

Με αυτούς ή τους άλλους;...

Κάποιοι δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία

-πώς περιμένουμε να τερματίσουν μαζί;...

Για 'σένα, με το ένα χέρι, που κουβαλάς

-για 'σένα, με το ένα πόδι, που βαδίζεις...

Βλέπω καθημερινά "χριστούς" που καθόλου δεν διεκδικούν να τους προσδίδεται ο τίτλος του ...μεσσία!

Ίσως να ήμουν κι εγώ κομμάτι εκείνου του νοσηρού παρελθόντος σου,

που ήθελες ν' αποτινάξεις με τον παρατεταμένα μονότονο ήχο της αναπάντητης κλήσης...

Έκλεισα

-το είχες κιόλας διώξει...

Εμένα;!

Ασφάλεια, η μεγαλύτερη ...ανασφάλεια

"Βάλε κάτι επάνω σου -θα κρυώσεις"

"Πάρε ομπρέλα -θα βρέξει είπαν- αλλά και να μην βρέξει, πάρε να την έχεις"

Φόρεσα τα ίδια ρούχα με χθες -γιατί ν' αλλάξω;!

Μήπως άλλαξα αυτά που θέλω σε 'μένα;...

Και ζευγάρι ταιριαστό αυτού του φόβου η ελπίδα -αυτή η παγίδα...

Όσο νωρίτερα αντιληφθεί κανείς το πώς να μην μένει δέκτης αλλά να γίνει πομπός,

τόσο το καλύτερο...

Σηκώνω την τέντα του μπαλκονιού και μαζί το βλέμμα μου προς τα ψηλά

-επειδή υπάρχουν καλύτερα και σήμερα ξεκινώ γι' αυτά!

Στο δίλημμα ή ... ή ... απαντάμε και ... και ...

Είναι ωραία η αίσθηση να ξαπλώνεις γυμνός απ' αυτή την ελπίδα...

Είχα σχεδόν ξεχάσει...

...πως σε λένε Στέλλα

και νόμιζα πως αυτός ο ουρανός είναι πάντα κενός αλλά κι αρκετός από μόνος του

-ποτέ έναστρος, ποτέ να μην μπορούμε να κοιτάμε σ' αυτόν άστρα

ξαπλωμένοι σε λιβάδια κι ακρογιαλιές

με τα ρούχα που κυλισθήκαμε στο γρασίδι

"πλυμένα" απ' την υγρασία...

...και μετά ξέχασα πως σε λένε Ουρανία:

είχα επικεντρωθεί εκεί, στ' αστέρια

-σε κάθε ένα τους ξεχωριστά, με την προσοχή που αξίζει στην διαφορετική ομοιότητά τους,

την ξέρεις και την ξέρω-

δεν έβλεπα την απεραντοσύνη του δικού σου ουρανού,

που "έκλεινε" μέσα της όλ' αυτά τ' αστέρια...

...Θα θυμηθώ πως έχεις δυο ονόματα,

που λέγονται κατά περίσταση,

αλλά δεν κάνει το ένα δίχως το άλλο...

Με σπασμένα τα "φρένα"...

Ποιο τέλος;! Αυτό δεν είναι το τέλος

-είναι απλά άλλο ένα: και η αρχή του δρόμου προς ένα ακόμη!

Ετοιμάζεσαι να βγεις στον λάκκο των λεόντων

κι εκεί -θυμάσαι- δεν υπάρχει διαφυγή:

θα χιμήξεις σ' εν' απ' αυτά,

που μέχρι χθες φάνταζαν (;) απόμακρα -πιο άγρια...

Το "σύστημα" μοιάζει να ξέρει πότε να σου πετάξει ένα κόκκαλο

-κι ενίοτε να μην το κάνει καν,

απλά να προσποιηθεί τόσο ώστε ν' αρχίσεις να ξερογλείφεσαι.

Δυο χρόνια παρά κάτι τώρα "νεκρός"

και τώρα θες να "ζήσεις" ξανά

-με μια διαφορά:

αυτός που έχει ήδη, δεν φοβάται μήπως "πεθάνει"...

Βροχηδόν

Τα "πατήματα" της βροχής στα τσίγκινα παραπήγματα γίνονται το μελωδικό σου ξυπνητήρι...

Κατεβαίνεις για να προλάβεις να βραχείς

και κάθε στάλα της σε ξεπλένει

σμιλεύοντας αυτό το άλλο που εφεξής θα είσαι...

Οι βρεγμένες μύτες των παπουτσιών σου βιάζονται να προσπεράσουν

τους περαστικούς που δεν "επιστρέφουν" γρήγορα

-δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, πρέπει να φτάσεις εκεί που ήσουν, να θυμηθείς...

Ανεβαίνεις στο άδειο σπίτι

-ως και τα στοιχεία της φύσης σε καλωσορίζουν: βρέχει ακόμα...

Βγαίνεις στο μπαλκόνι και καρφώνεται το βλέμμα σου -εικόνα απ' το μέλλον:

Δυο ομπρέλες κινούνται παράλληλα

κι εκεί στη γωνία

κοντοστέκονται και φιλιούνται...

Ζήσε ξανά για το μετά -για την βροχή που τελειώνει- τελείωσε!

Το βλέμμα σου, πίσω απ' τα γυαλιά ηλίου, διάτρητο απ' το φως...

Τί κρίμα -μόλις έφυγες!

Καμιά φορά χρειάζεται να πάρεις τον πιο μακρύ δρόμο για να μάθεις

-καν' το αγόγγυστα!