Σκέψη βαθιά...

...μπήκες -χάθηκες...

Απελευθερώθηκες και τώρα ξανά μπορείς να είσαι κάποιος που δεν έχει να πάει πουθενά,

πουθενά να μείνει

-θα πας...

Για να ξεφύγεις απ' αυτούς που απαντάνε ρωτώντας "καλά;"...

Κάποιος να πατήσει την κόρνα, όπως τότε!

Να "κόψεις" το τιμόνι ενστικτωδώς -απότομα.

Κάποιος από ...πάνω τον έσωσε

-ή μήπως "κάποιος" κάνοντας πλάκα είπε:

"Όχι τώρα! Σου 'χω και κάτι ακόμα... Όχι έτσι!"

Μετέωρο ...άλμα

Μόλις μερικές ώρες που 'μαι ξύπνιος

κι ήδη δεν μπορώ ν' αντέξω πώς δεν ονειρεύομαι.

Μόνη παρέα μου ένα ανατολικό απόσταγμα

-για 'μένα τον δυτικό που πήγα βόρεια κι επέστρεψα νότια...

Απόψε γιορτάζουμε: κάποιος μίλησε για 'μας

-κάποιος μας πιστεύει για ...έμπιστους!

Τα δάκρυα που δεν σκούπισες -στέγνωσαν.

Στο "ξέφωτο"

Είδες, τα ψηλά δέντρα σε έκρυψαν

σου χάρισαν την σκιά τους

απαιτώντας από 'σένα

μόνο ν' αλλάζεις την θέση σου δίπλα τους

ανάλογα με την φορά του ήλιου...

 

Ώσπου κι αυτά λύγισαν

στο τράνταγμα του ανέμου

-σε αποκάλυψαν

κι έτρεξες να κρυφτείς ...στο ξέφωτο!

 

Μα εδώ δεν γίνεται -βάλλεσαι από παντού

σε ταλαιπωρούν κι όσα ακόμα σου ήταν ευχάριστα:

μια ζεστή μέρα πνιγμένη στο φως,

το θρόισμα των φύλλων απ' το αεράκι που σε κοιμίζει τη νύχτα,

η βροχή που μυρίζει στο νοτισμένο χώμα...

 

Εκτός αν...

...αν βγεις εκεί μπροστά

και σηκωθείς όρθιος καταμεσής

και κάνεις φίλους σου τα εμπόδια!

 

Αφήνεσαι... Ελευθερώνεσαι...

 

Και κάπου στη μέση της μέρας είσαι εκεί

με προτεταγμένα τα χέρια στον ουρανό

γελάς την απεραντοσύνη του

-δεν έχεις πλέον σκιά...

Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης

 

Δημοσιογράφοι και λοιποί συνδαιτυμόνες μιλάνε κοιτώντας τον "δέκτη", ακόμα και όταν το πλάνο απομακρύνεται,

αποφεύγοντας να κοιτάξουν τον "συνομιλητή" τους σαν να προβαίνουν σε κάποιο διάγγελμα

-ή ακόμα χειρότερα, σαν να υπαγορεύουν τον ρόλο τους, το ...ποίημα!

Σκοπός κάθε τηλε-συζήτησης μοιάζει να είναι ακριβώς το να μην βγει κανένα συμπέρασμα

-να θολώσει τα, έτσι κι αλλιώς σε έλλειψη, "καθαρά νερά".
 

Τα "μέσα" -τα κεκαλυμμένα ...έμμεσα-

φιλοξενούν κάθε ξέσπασμα που αναβάλλει ή ακόμα και ματαιώνει την άμεση εκδήλωση του ανθρώπου.

Ορυμαγδός διαμαρτυριών, λεξιπλασίες επί χάρτου, ραδιοφωνικές "κορώνες",

προωθημένα μηνύματα "δημοψηφισμάτων" και "διακηρύξεων" -τραγούδια ...κρίσης!

Και τις κρίσιμες στιγμές... Αγκομαχώντας -χωρίς απόθεμα ενέργειας...

  

Κι έρχεται μια μέρα απροειδοποίητα ...προειδοποιημένη: απεργία!

Με τις ...εγκεκριμένες εξαιρέσεις της κι αυτή -μην μας πούνε ...απεργοσπάστες, μην "περιθωριοποιηθούμε"!

Πάντα με τα δίκαια αιτήματα, πάντα με ...καθολική συνειδητή συμμετοχή

-δεν έχουν χώρο εκεί "αντιδημοκρατικές" διαδικασίες!

Ακόμη κι αν χρειαστεί να θεσπιστούν τέτοιες για να τις ...προασπίσουν!

Και κάθε στιγμή που περνά νιώθεις το βάρος της εξάρτησης -του τεχνητού συνδρόμου στέρησης- να αποτινάσσεται...

 

Πρόταση για άλλη μία "παγκόσμια ημέρα" -αλήθεια, υπάρχει κενό στο σχετικό ...καλεντάρι;!-

αυτήν την εκπαίδευση στην ψυχολογία υποκίνησης και εθελούσιας υποταγής των της μάζας:

ημέρα ...άνευ!

 

Στις πρώτες κιόλας στιγμές επαναλειτουργίας τους το πιστοποιείς:

αποκλειστική επιδίωξη αποτελεί η συνέχιση της ύπαρξής τους ανεξαρτήτως "επόμενης ημέρας"...

"Όχι! Δεν είναι όλοι έτσι -δεν μπορεί!" ενίστασαι, για να σε ...ξυπνήσει το επόμενο διαφημιστικό διάλειμμα:

διαφημίζουν τους "εχθρούς" τους -η μέγιστη, ίσως, επιτυχία του "συστήματος"...

Ξεγλιστρώντας...

Κενό χαρτί μπροστά σου -ξανά...

Πάει καιρός -διάβασες (;) όλα τα "γραμμένα"...

Διάβασες -κοίταξες, δεν μελέτησες;!

Και το χέρι -σώμα που αφήνεται καταμεσής του πελάγους- μόνο του γλιστρά...

Φευγαλέες γραμμές, χαρακιές προοπτικής -τίποτα δεν είναι τυχαίο μέσα στην ...τύχη του!

Κι αρχίζει ξανά εκείνη η εξομολόγηση -που προηγήθηκε κι αυτής εδώ ακόμα...

Και γυρίζεις πίσω -πειραματίζεσαι με τα χρώματα και τα σχήματα:

στις μυρωδιές του τραπεζιού μιας σκοτεινής "αστικής" κουζίνας,

με λαδόκολλες στο κενό τραπέζι της ταβέρνας,

δίπλα στους ραγισμένους τοίχους του πέτρινου σπιτιού στην πλατεία του χωριού...

Τα πρόσωπα είναι απότομα -ό,τι πρόλαβες να "ξεπατικώσεις" απ' την μορφή τους,

πριν αποστρέψεις το βλέμμα σου...

Οι λεπτομέρειές τους μόνο δυνητικές -αυτές που θα ήθελες...

Τελικά δεν ξέχασες -πώς θα μπορούσες;!...

Δεν νιώθω μόνος -τώρα ξέρω- είμαι...



Ονείρωξη...

…καλοκαιρινή: αυτό θα 'ναι οι διακοπές!

Το μελλοντικό που έρχεται απ' το παρελθόν -το παρελθοντικό που ξέφυγε απ' το μέλλον...

Αυτό που δεν κυνήγησα κι ας το ήθελα πάντα -αλλά κι αυτό που δεν το ήθελα κι ακόμα το κυνηγάω...

Παγιδευμένος σε πρόσωπα, μέρη, νοοτροπίες -κι ας μην τις ασπάστηκα ποτέ...

Κάτω απ' την στάχτη μερικών πούρων ακόμη, που έχω πιπιλίσει την βουτηγμένη σε ποτό άκρη τους...

Και οι μέρες, σαν εικόνες comic, εγκλωβισμένες μέσα σε τετράγωνα αλλά και τόσο δεμένες μεταξύ τους...

Και ο Sam… Και το κορίτσι -και κάθε κορίτσι...

Πώς ν' αγγίξεις αυτή που δέρνει με τα μαλλιά της τον αέρα;!

Πώς να την κουνήσεις απ' την θέση της -εκεί στα βράχια;... Δεν θα την κουνήσεις!

Εκεί θα περιμένει τα καράβια -μικρά και μεγάλα- και, μόλις έρθουν, τα επόμενα -πριν καν φύγουν...

Το δέρμα της νοτισμένο από αλάτι -και πώς να μιλήσεις χωρίς αυτό για ζωή;...

Το πολύβουο πανηγύρι παίρνει τέλος -άρχισε, αλήθεια, ποτέ;...

Ήταν πάντα αυτοί οι περαστικοί που κινούνται σε άλλη κατεύθυνση

-αυτοί οι ακίνητοι που περνάς δίπλα τους αφήνοντας την αύρα και το βλέμμα σου...
Πάντα άλλοι και τόσο ίδιοι μαζί...

Από την ...λίμνη

Μπροστά σου το άφθαστο φως σε κάθε κοφτή στροφή του δρόμου...

Τα πεινασμένα βλέμματα καταπίνουν τα πλακόστρωτα σοκάκια με μία επίγευση σοκολάτας να μένει...

Κάθε τυχαίο (;) άγγιγμα σε φέρνει πιο κοντά -απομακρύνοντάς σε...

Δεν θέλεις να τελειώσει· κι ο χρόνος -τώρα που δεν τον ξέρεις- συμμαχεί ευκαιριακά μαζί σου...

Ξυπνάς από τον ύπνο που δεν έπεσες...

Τα κύματα εκεί -πιο αφρισμένα από ποτέ...

Τα μάτια σου μια λίμνη που τάραξε τα νερά της ένα βότσαλο... 

Στην γυάλα

...Περιφερόμαστε ά(σ)κοπα σ' αυτό τον ιδιότυπο "γυάλινο" κόσμο...

Εμείς δεν μπορούμε να δούμε αυτό που αληθινά συμβαίνει και πώς μας βλέπουν έξω απ' αυτόν

-εσείς δε μπορείτε να δείτε γιατί ακριβώς συμβαίνουν όλα μέσα σ' αυτόν...

Παραμορφώσεις, αντανακλάσεις, μεγεθύνσεις και η κίνηση αδιάκοπη...

Είμαστε "προστατευμένοι" και περιμένουμε απλά να μην ξεχάσουν να μας ταΐσουν

-απολαμβάνουμε το φαγητό που μας κάνει να ξεχνάμε πώς ήταν που ήμασταν κυνηγοί-

τρομάζοντας ενίοτε, όμως, από κάποια επιθετική κίνηση εναντίον μας προερχόμενη έξωθεν...

Έξω απ' τα όρια μας -αυτά που θα' θελαν να 'ναι και τα της νόησής μας...

Κι ανεβαίνεις προς την επιφάνεια να δεις πού βγάζει αυτό το φως στο τέλος του νερού,

μόνο για λίγο και το κεφάλι ξανά μέσα -θα το μάθεις καλά αυτό!

Στον κόσμο των "μεγάλων" δεν γιορτάζονται γενέθλια...

Ποιά θα ήταν πρέπον άλλωστε;! Της γέννησης ή της ...αναγέννησης; Αυτή είναι έξω από 'δω!

Εθισμός

Προσμονή για την άγνωστη μοίρα -που δεν σου δόθηκε πριν σ' αφήσει να πιστεύεις πως την ορίζεις...

Κι αγνάντεμα έξω απ' το παράθυρο, που όλα προσπερνάνε γρήγορα...

Και το μυαλό κενό -εκεί "μπροστά" να προετοιμάζει,

παίζοντας και ξαναπαίζοντας την "ταινία" πριν ...παιχτεί

-όλες τις εκδοχές, πάντα ήθελες να τις βλέπεις όλες κι ας μην διάλεγες καμία...

Και αποβίβαση με καρδιοχτύπι...

Και το μουντό φως χάνεται ξαφνικά -όπως ακριβώς σε συνεπαίρνει!-

για να πάρει την θέση του ένα εντονότερο...

Και νιώθεις ξανά να είσαι κάτι -το κάτι άλλο, πάντα το άλλο!- για κάποιον άλλον...

Και μετεπιβίβαση και περιπλάνηση νυχτερινή

-γλυκό βασανιστήριο με το βάρος στους ώμους να το σηκώνεις περήφανα...

Και η ψύχρα του αέρα να είναι το πανωφόρι που δεν έφερες...

Και το παιχνίδι της πρόκλησης -τελικώς με τις αυθόρμητες εκδοχές, που δεν πρόλαβες να σκεφτείς...

Και περίπατοι στα σοκάκια, που συνδέονται μεταξύ τους αλλά δεν βγάζουν πουθενά αλλού...

Και αίσθηση υπεροχής στην θέα που κόβει την ανάσα -θα την ξαναβρείς μ' ένα φιλί!

Και τροφή που διεγείρει την όραση, την αφή, την γεύση...

Και ...ξύπνημα!

Όπως του "πρέπει" για ύστατο: μ' έναν ανεξήγητα διάχυτο εκνευρισμό -κάτι ηλεκτρικό στην ατμόσφαιρα...

Και περίεργη ετοιμασία για την τελευταία βόλτα των αισθήσεων!

Και είσαι ακόμα ...υπεράνω -"ένας ακόμη αποχαιρετισμός!"

Κι όμως, το ύστατο "κράτημα" σε σφίγγει και σε κρατά εκεί,

σε πνίγει με το τρέμουλο και την υγρασία του,

μένεις εκεί καθηλωμένος -φεύγει μόνο το πεπερασμένο σου σώμα...

Και το βλέμμα που αποφεύγεις να δεις ήταν κρύο μπάνιο στην προσμονή μιας εξόδου...

Άχρονος

"Αν το αφήσετε, θα σας αφήσει!" -με άφησε...

Μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος -πόσο ακριβώς πάει από ...πότε;

Ένα πετάρισμα των βλεφάρων θα 'ταν!

Σαν ψέμα...

Κι η πιο επώδυνη κούραση -αυτή του ...ξεκούραστου!

Πώς να κοιμηθείς· πώς να θέλεις να ξυπνήσεις;!

Ατάκτως ερριμένα λόγια -ευτυχώς δικά σου- αυτό διάλεξες!...

"Πες ένα νέο, ένα ψέμα -έστω!"

Κι ώρες περιπλάνησης εντός κι εκτός -πολλές φορές θα τρεμόπαιξαν αυτά τα βλέφαρα!...

Και κάθε δειλινό επιστροφής, με τον ήλιο να επιχειρεί να σε τυφλώσει τελευταία φορά

-μέχρι την επόμενη- αντανακλώντας στον ορίζοντα.

"Μπορείς να πας πιο πίσω; Θέλω να βλέπω λίγο έξω απ' το παράθυρό μου."

Χαιρετισμός όλο χαμόγελο πίσω απ' το μισόκλειστο παράθυρο...

Από το ροζιασμένο χέρι -το ίδιο με εκείνο που κρατούσες στα πρώτα σου βήματα για να διασχίσεις τον δρόμο;...

Και το δέρμα της σαν εκείνο του χαρτιού που ξεπατίκωνες τους χάρτες

-για να προλάβεις να πας ταξίδια που δεν πήγες- παντού!

Κι εκεί στην ουρά -την ανθρώπινη σπασμένη αλυσίδα- άλλη μια μέρα χαμένη πριν καν φτάσεις να τ' ακούσεις:

"Θα ξανάρθεις και τον άλλο μήνα -τελευταία φορά."

Ψέμα!

Jonathan -was this your real name?...

Ξανά εδώ -ίσως να γίνει και αυτό ...συνήθεια!

Πάλι στο "παιχνίδι των λέξεων" -στο δικό τους παιχνίδι που καιροσκοπικά, ενίοτε φαντάζοντας και ευθυνόφοβος, οικειοποιούμαι…

Και στο τέλος κάθε πρότασης αυτές οι τρεις -κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη αλλά και κάθε μία χωριστά- να θέλουν να δηλώσουν τόσα περισσότερα… Μα συνέχεια;!

Παγιδευμένος σε όλα αυτά που θέλω και δεν μπορώ, σε εκείνα που μπορώ και δεν θέλω…

Ένα αέναο παιχνίδι με μία και μόνη ελπίδα: να μην γίνει και ατέρμονο…

Ο χρόνος κυλάει κι εγώ μέσα του με τη σκέψη μου στο πώς θα αφήσω το στίγμα μου

-πριν περάσει το ωράριο της δουλειάς, πριν πέσει το φως της μέρας, πριν κλείσει το τηλέφωνο...

Και αυτές οι τελευταίες αράδες του βιογραφικού με τα "προσωπικά ενδιαφέροντα" να μην έχουν σβηστεί ακόμα -τι γυρεύουν ακόμα εκεί; Για να θυμίζουν;…

Καλύτερα ας πάψουν…

Ως μέσο εξύψωσης ή διαφοροποίησης είναι ακόμα εκεί -φύσει, όχι όμως και θέσει…

Και αυτά τα δύο σε κάθε καλό συνδυασμό είναι άρρηκτα

-για πόσο το ένα θα στηρίζει αυτό το "κάτι" χωρίς το άλλο;…

Με στενοχωρεί η αφαίμαξη του εαυτού μου ή -έστω- αυτή η νέα μετάλλαξή του…

Έπαψα να είμαι άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων;

Πιο αιχμηρά: ήμουν ποτέ;…

Ερωτήματα επί ερωτημάτων στο μυαλό μου και το βλέμμα ενίοτε να πέφτει…

Είχα πει να μην το ρίξω από εκεί ψηλά και μακριά -και το πηγούνι παράλληλο με το έδαφος…
Ανάλωση, ζύμωση με την καθημερινότητα και οι επιθυμίες εκεί -να επιμένουν, να σε καταθλίβουν…

Και πάντα μακριά -ως άλλοι ιδανικοί στόχοι, να μπορείς να τους βλέπεις αλλά όχι και να τους αγγίζεις…

Ας ήταν προσηνείς -για πόσο όμως; Κινδυνεύουν να μην τις αφήσω ελεύθερες ξανά…

Στ' αλήθεια, ξέρω πως θα έρθουν τελικά ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να πιστεύει;…
Το κατάφερα και με εμένα αυτό;

Ένας πωλητής του εαυτού μου -αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό;…

Ναι, όπως τότε -θυμάσαι ακόμα… Από εκεί ήρθες εδώ -κι εσύ δεν ξεχνάς…

Ή μήπως πήγες να ξεφύγεις; Να τρυπώσεις πάλι -να τους ξεγελάσεις;

Αυτή τη φορά είσαι -ίσως περισσότερο από ποτέ- αντιμέτωπος με τον εαυτό σου…

Ή μάλλον με την καθοριστικότερη έκβαση του παρά ποτέ…

Σεβασμός∙ στους ασεβείς;

Η γενιά που "πολέμησε" χωρίς να πάει στο μέτωπο και πείνασε ...τρώγοντας,

ακούγοντας ιστορίες -στο μυαλό μυθοπλασίες- απ' αυτούς που όντως (τις) επ-έζησαν,

έσπευσε να πολιτικοποιηθεί ...κομματικοποιούμενη,

μην και δεν προλάβει να δηλώσει εγκαίρως την αφοσίωση (;) -την υποταγή της!- στο "νέο" κόσμο,

κομπάζοντας πως ήθελε να τον αλλάξει -πριν τον ίδιο της τον εαυτό!...

Σ' ένα παιχνίδι που δεν είναι στημένο από 'σένα πώς περιμένεις να παίξεις με τους κανόνες σου;...

Περισσότερο από ποτέ και καθετί άλλο, είναι βαθιά ηλικιακός αυτός ο πόλεμος -κι εκείνος ο άλλος που επίκειται;...

Μέχρι να γίνεις, δεν είσαι -πάντοτε...

Με εσένα!

Απάντησε -ξανά- λοιπόν: "Κανένας"!

Αντάμωμα;...

Οδήγηση νευρική -δεν βιάζεσαι αλλά να μην αργήσεις κιόλας!

Φτάνοντας νωρίτερα τελικά, ψάχνεις άσκοπα να γεμίσεις μερικά άδεια λεπτά...

Ώσπου να κινήσεις για να διαπιστώσεις πως λίγοι είναι οι δικοί σου -λίγοι έμειναν και πάλι μέσα στους πολλούς!...

Βλέμματα χαράς -ή μήπως έκπληξης;!- αυτά της μαζικής αντάμωσης: έχουν κι άλλους να προλάβουν να δουν...

Και τόσα -μα τόσα λίγα!- αληθινά, αφτιασίδωτα -που να στέκονται μόνα τους αλλά κοντά σου ευθύς αμέσως!

Δεν είναι αυτά που ψάχνουν την εύκολη αυτοεπιβεβαίωση -ούτε αυτά που θα ξεκουράσουν την πικρή ή την, έστω, άδεια ιστορία σου με το συμπονετικό τους μασκάρεμα...

Στιγμές, μέρες, καιροί ολόκληροι στοιβάζονται ακατάσχετα -πρέπει να ενημερωθούμε εμείς οι "φίλοι"- αλίμονο, έφτασε αυτό να σημαίνει "γνώση"!...

Φιλοφρονήσεις, γνέψιμο κατανόησης, νεύματα κεκαλυμμένης άγνοιας -όλα τους ανέξοδα, όπως τα φιλιά και οι υποσχέσεις του αποχωρισμού...

Προτροπές όμως για το ένα και σίγουρο: ο κόσμος προχωρά μένοντας στάσιμος (;!) -με ή χωρίς εσένα...

Οι της πρεμιέρας...

Ταινίες με ψήγματα ανόητης χιλιοπαιγμένης ατάκας προκαλούν γέλια κοινού αμερικάνικης σειράς...

Έχουν πάει για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, για να προλάβουν πρώτοι να γράψουν μία κριτική του έργου -έστω και με μερικά copy/paste από τους πιο ενημερωμένους κριτικούς...

Αυτοί που βιάζονται, που δεν έχουν μάθει να παρατηρούν, να μελετούν -που πατάνε "ανανέωση" στην ιστοσελίδα για να αναζητήσουν την φευγαλέα ανάγνωση μίας μόλις δημοσιευθείσας είδησης...

Αυτοί που θα πειστούν εύκολα, που θα χειραγωγηθούν, που θα κατευθυνθούν ευκολότερα -αυτοί που αλλάζοντας το παρελθόν δεν θ' αλλάξουν τίποτε για το μέλλον...

Είναι τα ριγμένα στο πάτωμα popcorn στο τέλος της παράστασης...

Είπαμε: για τους άλλους -όχι γι' αυτούς εδώ...